Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Duo Reges: constructio interrete. Esse enim, nisi eris, non potes.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Ad eos igitur converte te, quaeso. Quo tandem modo? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Oratio me istius philosophi non offendit;

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed tamen intellego quid velit. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Sed plane dicit quod intellegit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Beatum, inquit.